Lwia Przygoda

* Zagubiona lwica wędrowała długo. Nim się zorientowała otaczały ją góry. Weszła na szczyt najbliższej góry i jej oczom ukazał się piękny, majestatyczny widok. * Łał ... * Szepnąła cicho. *

*Przyszedł tu razem z nowo poznaną przez siebie na granicy lwicą. Szedł średnio-szeroką półką skalną aż doszedł do niewielkiej groty ze swoistym "balkonem" z którego świetnie można było obserwować rozgwieżdżone niebo i wielki, biały księżyc roztaczający swoją poświatę na położone niżej ośnieżone szczyty gór.* Jesteśmy. *Szepnął do niej.* A ja nadal nie wiem jak ci na imię.

Po co znać imię? Przeminie.

Ale uczucia i osoby nie przemijają. A imiona należą do nich, są do nich przypisane i nie warto się ich wyzbywać. Są częścią ciebie - a ty - nie przeminiesz. *Położył się na półce skalnej.*

skąd masz pewność? *popatrzyła mu prosto w oczy z pewną zgrozą*

A ty skąd masz swoją ? *Uśmiechnął się do niej*

bo ja 2 razy się nie mylę, a raz już się pomyliłam.

*Uśmiechnął się szerzej przymykając oczy.* Powiedz mi : chcesz przeminąć ?

Chcieć, to pojęcie względne. I tak przeminę, więc jakoś się z tym pogodziłam.

*Zaśmiał się cicho.* A więc ty już się poddałaś...ty chcesz przeminąć. Ja nie chcę - i nie przeminę. Nawet jeśli po moim ciele nie zostanie już nawet pył , a przyszłe pokolenia nie będą mnie pamiętać - ja będę trwać. Bo poza ciałem i umysłem jest coś jeszcze. Ciało to naczynie. Umysł to napęd. A ten trzeci element - jest wieczny, i najważniejszy. To w nim zawierasz się ty. Woda bez naczynia to nadal woda, ale naczynie bez wody - to tylko pustka.

Toja logika jest ciekawa, aczkolwiek nie mogę stwierdzić czy jest właściwa.

Musisz mieć jakąś podstawę ? Dowód ? Jeśli całe życie będziesz się tym zamartwiać nie będziesz żyła, będziesz tylko egzystowała. Będziesz naczyniem. A wiesz co się dzieje z naczyniami ? Dokładnie tak. Ale jeśli zaufasz...jeśli będziesz żyć życiem, nic - nawet śmierć nie będzie wstanie cię zniszczyć. Bo żeby żyć , musisz żyć - nie przetrwać.

Wolę się zastanawiać. Myśleć nad tym... albo... czy można dać się porwać emocjom?

Sama jesteś panią swojego losu. Możesz wybrać - nadal się zamartwiać i tylko egzystować, wieść puste życie, lub wejść wraz ze mną na łódź płynącą rzeką losu zaopatrzona w tylko jedno wiosło i żyć prawdziwie, wiecznie. *Wyciągnął doń łapę.* Dać ponieść się emocjom. *Powtórzył po niej.*

Więc żyć jak dawniej? Przed pierwszą pomyłką?

Nie wiem jaka to była pomyłka, ale uwierz mi - to życie jest o wiele lepsze niż taka szara, ciężka egzystencja. Więc ? Co wybierzesz ? *Nadal trzymał wyciągniętą doń łapę czekając na odpowiedź.*

*Wskoczyła do jaskini i się roześmiała.* 3....2.....1........ 0! *krzyknęła przy czym skoczyła na Syriusza*

*Zaśmiał się* Widzę że wybrałaś dobrze. *Powiedział przekręcając się na bok trzymając łapy na jej grzbiecie. Spojrzał w górę.* Piękne niebo...czy inne gwiazdy też mają imiona ?

każda z nich. Ta tu *pokazała łapą* zwie się Gwiazdą Polarną - Polaris.

Znasz wszystkie nazwy gwiazd ? *Spytał patrząc to na gwiazdy to na nią.*

Nie mogę znać wszystkie. Jak można poznać nieskończoność nazw?

Chodzi mi o te które widać teraz...chociaż masz rację to głupie...jest ich tak dużo...powiedz mi...część z nich znasz, masz jakąś swoją ulubioną ?

tak. Alioth - oko małej niedźwiedzicy. To moje imię.

Alioth...piękne...pasuje do ciebie. *Uśmiechnął się patrząc w jej piękne, szmaragdowe oczy, po czym zwrócił wzrok na małą niedźwiedzicę.* Nie jest ci zimno ?

*Wtuliła się w jego grzywę* już nie.

*Przytulił ją do siebie* Miło mi. *Pocałował ją szybko w policzek jakby nie będąc pewien czy jej się to spodoba.*

* Wolnym, majestetycznym krokiem przybyła na te tereny jasnobrązowa lwica. Machnąwszy ogonem, ukryła się w szczelinie między dwoma głazami i z ciepłym uśmiechem na pysku obserwowała lwy. Po chwili zerknęła na niebo pełne srebrnych gwiazd i westchnęła. *

8odepchnęla lwa szybko. Wstała. Otrzepawszy się z piachu odeszła bez słowa.*

* Jasnobrązowa lwica zerknęła na dalszego kuzyna. * Oh mama wa jangva ... * Wyszeptała, wyszczerzywszy oczy. *